Koca Çam 1

Kapalı bugün yine gökyüzü, koyu gri bulutlar güneşi görmemize engel oluyorlar. Yağmur, günlerdir durmadan kah şiddetli, kah hafif ama inatla ara vermeden yağmaya devam ediyor...

Bana göre hava hoş! Fakat soğuk rüzgara direnen ve en son yapraklarını da kaybeden ağaçlar derin bir karamsarlığa kapıldılar. Yıllardır yaşadıkları değişimlerden, bir bulup-bir kaybetmelerden öyle usanmışlar ki, bu yıl hiç olmadığı kadar hüzünlüler.

Duyduğuma göre, sessiz isyanların hiçkimseye faydası olmadığını gördükleri için çaresiz susmak zorunda kalmışlar.
Uydurmuyorum, penceremden gördüğüm meşe agacının bana anlattıklrı bunlar.

"Bitti iste!" Diyordu geçenlerde, "Gitti yine güzelim yemyeşil yapraklarım, mis gibi palamutlarım...
Bak, dallarımda neşeyle hoplayan sincaplarla, cıvıl cıvıl şarkılar söyleyen kuşlarım yok artık...
Gövdemde kıpır kıpır koşuşturan böcekler de...
Hani, yaz boyu köklerimi gıdıklayan karıncalar nerede?..
Hatta son haftalarda düşen yapraklarımın altına saklanan kirpiler bile beni terk ettiler...
Herkes çekti gitti, bir kere daha bitti hayat... Bir ben buradayım, daha doğrusu benden kalanlar... Hepsi bu kadar... Hepsi bu gördüğün kuru dallar!..
Keşke ben de alıp başımı, dalımı-yaprağımı çoook uzaklara gidebilseydim...
Ama ben, hep kalmaya mecburum...
Ve olacakları kabullenmeye mahkum..."

Üzüldüm ağacımın haline, onu zorlayan kaderine, ama elden ne gelir...

Bir iki yutkunduktan sonra tam "Yine yeşerecek dalların, hayat o en güzel haliyle sana geri dönecek, bugün kaybettiğini sandığın herşeye kavuşacaksın. Üzülme..."

Demeye hazırlanırken, meşe ağacının hemen yanında tüm azametiyle dimdik duran koca çam ağacı girdi araya.
"Hey sen!.." dedi, benim orda olmamı hiç umursamadan
"Sen bana bunları neden hiç anlatmadın? Yoksa aynı bahçede olduğumuzu görmüyor musun? Yanyana ekilmiş olmamızı tesadüf mü sanıyorsun?.."

Devamı var


17 Kasım 2009 Salı 13:20
Seval