Merhaba arkadaşım...
Merhaba yüzümü güldüren,
gülmeyen gözlerime gülücükler dolduran
kaybettiğim tebessümü dudağıma konduran arkadaşım.
Evet üzgünlüğüm doğru, ama tebessümüm yalan,
Söyler misin arkadaşım, kim ölmüş ki yalandan.
Haklısın arkadaşım!
Aslında herkes senin gibi olmalı,
Çatık kaşlılara gülüyor diyebilmeli senin gibi,
tebessüm gibi görebilmeli şikirsizlerin matemini
ve silkeleyip de eteğinde toplanan hayal kırıklarını,
gökkuşağının altına doğru koşmalı,
koşmalı umudun üstüne üstüne.
Bilirsin yağmurlardan sonra çıkarmış gökkuşağı,
ve binlerce umut olurmuş yedi renginde
herkes ondan bir renk seçermiş,
bir renk, bin umut ve bir sevgi ihtimali,
ve herkes Seni Seviyorum dermiş sevdiğine.
Ne yapalım be arkadaşım,
Ben sekizinci rengi seçmişim,
Benim rengim,
gözlerinde,
düşlerime giren güzelin.
Haklısın arkadaşım!
Hayat kısa...
Bugün olan yarın yok,
tıpkı dün olanın bugün olmadığı gibi.
Tıpkı bugün olmadığı gibi dün ellerimdekilerin,
Oysa...
Hala dilimin ucunda söylemek istediklerim.
Haklısın arkadaşım!
Göstermek gerek sevgiyi,
Bir çırpıda becerebilmek,
Seni Seviyorum demeyi.
Seni seviyorum anne,
seni seviyorum baba, kardeşim, arkadaşım...
Ya o gözler...
Ya o düşlerimdeki güzel gözler,
Biliyor mu dersin?
Bekliyor mu söylemek istediklerimi,
Yoksa aşina değil mi o gözler gözlerime?
Sen biliyor musun arkadaşım...
kim salıyor bu ince sızıları yüreğime?
Ya gözler...
Ya o düşlerimdeki güzel gözler,
duymak istiyor mu dersin?
O iki kelimeyi...
Oğuz Hüseyin Özdemir
