Umut sandalıyım,
kendini bilmez bu denizde,
küreksiz, kimsesiz ve de kendimce,
sonunu göremediğim bu yolda,
özgür ve yolcuyum birbaşıma...
Bazen dalgalarla kafa bulur,
bazen de martılarla şarkı okurum,
keyifle sağa sola yatıp,
azgın sularla dans ederim
ve...
Poyrazın her teli müzikleşir kulağımda,
onların gövdeme çarpıntısı,
enginlerde şiir olur satır satır,
her biri eski aşkımı anlatır,
Aşkımı dedim!..
Aşkım!..
Uzaklarda, bilinmeyen
bir zaman diliminde, küçük bir koyda,
ikimizdik, tektik, aşıktık,
hergün tan vakti maviliğe salınır,
alaca karanlıkta sevgilice dönerdik,
korkunç fırtınalarda beraber ıslanır,
okşayan esintilerde, kanat çırpardık,
yunuslara serenad yapardık aşktan yana...
Ve o gün,
beni benden alıp gittiği,
beni öksüz bıraktığı,
bir başıma, sevgisiz, onsuz,
tüm maviliklerin siyaha dönüştüğü,
o gün!..
Tanrım!..
Biri bu aptal bi rüya desin,
biri uyandırsın beni bu kâbustan,
bakmayın öyle yüzüme nolur,
sanki ağlıyorum,
onlar gözyaşı değil,
meleklerin getirdiği sevgi damlaları,
geçer şimdi,
beni fırtınalarda çaresiz bıraktın be meleğim,
uyuyamadığım gecelerde,
her anında bin sefer öldüğüm
sensizliğin komasında,
sensiz de yüzebildiğim kararmış denizlerde,
hep bizi aradım,
Sensizim...
Yalnızım...
Ve yaşıyorum...
Ama nasıl yaşadığımı bilmeden...
Zafer Kılıç
