bilir misin dünya neyle yaşar
toprağın damarlarında kan diye benim terim akar beni duyuyor musun sobanın sıcağında eriyen kar tanelerinde hayır öyle değil gerçekten duyuyor musun ciğerlerimde katran birikiyor tenime pürüzsüz sular karışırken bir plastik boşluğundan soluyorum hayatı kızımı ve gerisini bak toprağın ta yüreğine vuruyorum beni duyuyor musun sobanın sıcağında eriyen kar tanelerinde sen güneşe bakarken hayran hayran, ben sönük ve sarı bir ışıltıyla adım atıyorum her an, ne tutsam karanlık ne yutsam kara karanlık dilimde damağımda kekremsi gözümde herhangi bir günden kalan aydınlık, taşlara kusuyorum ızdırabımı çelik kazma uçlarına karbonmonoksit kokusuna gözlerimdeki hüznü gör istiyorum dokunuşlarımda toprağın sıcaklığı bir ben bilirim kır yılanları nerde pullanır bir ben bilirim ölü kanların aktığı çukurları gözlerimdeki hüznü gör istiyorum dokunuşumda toprağın sıcaklığı benden dinlemelisin yerlerin hikayesini kalbine indikçe taşlaşan bir dünyadayız unutuveriyor insan sarı siyah rengini kızaklar, demir arabalar bin mağaralıya anlat sevincini benden dinlemelisin toprak hikayelerini kalbine indikçe taşlaşan bir dünyadayız an gelir atilla ilhan ölür zihnimde biriken grizular patlayıverir kapanır ruhların göğe çıkan yolları insan bir ölüyken nasıl ölüverir bilinmez sevgili kara ölüye açar mı kolları soğuk bedenim sımsıcak toprağım ışıtıyor mağaraları dipsiz kuyuları ben yerlerde kurulmuş bir mahzenim bir zaman gelir apansız atilla ilhan ölür... ölür gibi zihnimde grizular patlayıverir yağmur sularıyla yıkayın çocukları şirin odalarda ısıtan bedenimi yüzümdeki katran toprağımın sevgisidir mor güneşlere tutun tenimi terimi ellerimi bir fabrika çarkına açın gözlerimi yumun üstüne çaresizin fakirin açın, haykırın işte tam da böyle ölür kayanın adamları demek böyle ölür kayanın adamları yağmur sularıyla yıkayın çocukları şirin odalarda ısıtan bedenimi |
Hamdullah Arvas
|
