-"Herşey altı ay önce başladı, bir süredir uzun süren yürüyüşler yapıyordum. Bu yürüyüşler pek de masum olmayan bir kriz gibi geliyorlardı. O zaman soluklarım hızlanmış koşmakla yürümek arasındaki şehir turum benim eski mahalleme kadar getiriyordu. Neden yürüdüğümü bile bilmiyorum. Neden burada olduğumu da... Aylardır nerede olursa olayayım nefesim daralıyor kalp atışım hızlanıyor soluksuz kalıyor ve yürümeye başlıyordum. Sanki yürüdükçe soluk alıyor, soluk aldıkça daha çok yürüyordum. Bu krizin ne zaman nasıl geleceği, hangi ruh halimde beni bulacağını hiç bilmiyordum. Keyifle uyandığım sabahlarda, çalışma esnasında en olmadık yerde, bir toplantıya girerken ya da toplantıda buluyordu beni. Birden soluksuz kalıyordum, bulunduğum ortamdan uzaklaşmak, hemen orayı terk ederek yürümek hava almak istiyordum. Ve neden sonra, çocukluğumun geçtiği mahallede bir çınar ağacının altındaki bankta kendimi oturur buluyordum. Aylardır anlamadığım yürüyüşler sonunda aklımın ve ruhumun esir alındığını hissediyor, kendimle mücadele veriyordum..."
Ekrem birden durdu, nerde olduğunu hatırlamak ister gibi Cem'e baktı.
Cem;
-"Nasıl bir mücadele veriyordun ki?"
-"Çalışığım zaman kendime engel olamıyordum, fakat tatil günlerinde kendime bir kelepçe satın almıştım. Nefessiz kalmaya başladığım, bu sebebini bilmediğim krizin geleceğini anladığım anda kendimi yatağa kelepçeliyordum. Bu da çözüm olmadı çünkü anahtarını da cebimde taşıdığımdan, kendimin gardiyanı gene kendim oluyordum."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder