-"Hazan... Hazan... Neredesin" diye seslenen annesinin sesiyle kendine gelmişti.
-"Kızım nedir bu deniz sevdası sende bilmem ki? Bakıp duruyorsun ucsuz bucaksız bu denize... Nereye kadar be kızım..."
Annesi, her Hazan deyişte onun sesinin kulaklarında yankılandığını nasıl bilecekti ki, annesi Hazan diyordu o denize daha bir dalıyordu sanki. Ama son bağırışı karşısında öyle bir sıçramıştı ki elini ağzına götürüp damağını yukarıya doğru Kaldırdı,-"Hemen geliyorum" diye seslenerek...
-"Ne var anne!.."
-"Ne demek ne var kız, bunca iş var yapılacak sen geçmişsin denizin karşısına, tövbe tövbe...Seni gören denizden gelecek bir yavuklun var sanır."
İyi ki annem yüzüme bakmıyordu... Gerçi neden yüzüme ateş bastığını anlayamamıştım ama onun bu durumu fark etmemesi yüzünden rahat bir nefes almıştım. Aşık olduğum yoksa fark ediliyor muydu?.. Aman bende saçmalıyordum, aşık olduktan sonra bizim kıkırdayan kızlar gibi bütün hallerimi aşka yorar oldum...
O gelmiyordu, gerçek olan buydu...
bitmez...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder