Seval'ce

Bahar gelemedi bir türlü, hüzünler çöktü şehre...

Hava çok kasvetli bugün. Kurşun gibi ağır, kurşun rengi dev bir bulut gelmiş dün gece, bütün şehri kucaklamış, sarıp sarmalamış... "Bugün benimsin!" dercesine, sevdiğini yabancı gözlerden bile sakınan kıskanç bir aşık gibi sımsıkı, kolay kolay çözülmeyen, gözle görünmeyen hoyrat kollarıyla... Hüzünlü olduğu kadar hırçın ve korkularla yüklü bir sarılma bu, güneşinkine benzemeyen... Bir de hasretlik var havada her alınan nefesle insanın içine dolan, genzini yakan... Bunca özlem kime, neye bu hasret? Bilmiyor...

Bugün gökyüzü mü bana benziyor ben mi ona? Gözlerim o dev bulut gibi dolu dolu, dokunsalar ağlamaya hazır... Ama akmıyor yaşlarım terketmiyor pınarlarını sabırla bekliyorlar. Tıpkı gökyüzünün bekledigi gibi. O an ne zaman? Bunu bilmiyor, sadece gelmesini bekliyor...

Kimbilir belki bir kuşun kanatlarını çırpmasını, rüzgarın hafiften her çiçeği okşayarak esmesini, belki açık bir pencereden güzel bir melodinin yükselmesini, bir çocuğun gülmesini, bir kadın yüreğine kulak vermesini... Bilmiyor, bekliyor. Ne olduğunu, ne zaman geleceğini bilmediğini neden bekler insan?..

Ya gökyüzü? O beklediğini bile bilmiyor... Kaybolmuş kendi hüznünde. Sessizlik, zaman zaman uzaklardan geçen araçların motor uğultusuyla bozuluyor, bazen de bir uçağın daha güçlü gürültüsü duyuluyor... Birkaç saniye boyunca mekanik bir hışırtıyla yırtılıyor o görünmeyen kalın örtü. Ama hemen ardından yine suskunluk alıyor insanları eline, derin bir sessizlik hakim oluyor şehre, sarılıyor yine koyu duman renkli dev bulut sımsıkı sevdiğine. "Benim ol, benimle kal!" der gibi,yalvarıyor umutsuz...

Bugün bu şehir hüzünlü. "Neden ben?" diye isyanlarını haykırmak istiyor avaz avaz... Hangi kulaklara ulaşacağını bilmiyor, üstelik sesi de çıkmıyor. Biliyor ki, bütün çırpınışlar boşuna, yorulduğu yanına kâr kalacak çünkü, o böyle günlerde yenilmeye mahkum... Biliyor da bilmek yetmiyor, hiç engel olmuyor içinden yükselen acıyla gözlerinin dolmasına... Ve kimbilir kaçıncı kere yenik düşüyor...
Bitkin ve yenik...

Şehirde herkes susmus bugün. Gökyüzü kadar sessiz binlerce insan sadece nefes alıp vermekte, çoğunun içinde sonsuz ve bilmedikleri o hüzün. Her biri kendince bir şeylere hasret, hepsi beklemede... Gözleri dolu dolu, bir dokunan olsa seller gibi akacak yaşlar... O kadar hazırlar... Akanlar da var belli belirsiz ve derinden derine sessiz...

O yaşlara aittiler, ne olduğunu bilmeden bekleyenler, sabırsız ve ne zaman geleceğinden habersiz. Susmus dilleri çoktan, susturulmuş kanayan yürekleri de diğerleri gibi... Suskun ve yaslı... Yürekleri sağır eden çığlıklara karışan gözyaşları yağmur gibi, bulutların gözyaşı değil miydi zaten yağmur taneleri? İlk toprağa kavuşanlarsa en sabırsızlar, ilk hasretliği giderenler aynı zamanda ilk feda olanlar, sevdalarıyla buharlaşıp gönüllü uçanlar... Toprak bile çatlarsa hasretiyle, insan yüreği nasıl dayanırdı böyle beklemeye? Çaresizdi işte... Neden? Neden ben de? Diye soracaktım, soramadım...
Korktum...
Yine sustum...

By;Seval