Yahya Kemal'in gözünden

VUSLAT

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,

Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
Görmezler ufuklarda, şafak söktüğü anı…

Gördükleri Rüya ezeli bahçedir aşka;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgârı başka.

Bülbülden o eğlencede feryat işitilmez;
gül solmayı; mehtab, azalıp gitmeyi bilmez…

gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi…
Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;

Sevdaları hülyalı havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fıskiye ahengini dinler.

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yaşarsa
Boynunda Onun kolları, koynunda O varsa,

Dalmışsa Onun saçlarının rayihasıyla,
Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle.

Yıldızları, boydan boya doğmuş gibi, varlık
Bir mucize halinde o gözlerdendir artık.

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.

İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan…
Bir sır gibidir azcık ilah olduğumuzdan.

Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?

Aşk, onları sevk ettiği günlerde, kaderden
rüzgâr gibi bir sevk alır, oldukları yerden.

Geldikleri yol, Ömrün ışıktan yoludur o!
Âlemde bir akşam ne semavi koşudur o!

Dört atlı o gerdune, gelirken dolu dizgin,
Sevmiş iki ruh ufku görürler daha engin,

Simaları her lahza parıldar bu zefirle;
gök, her tarafından, donanır meşalelerle!

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar

Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-

Bir an uyanırlarsa leziz uykulardan,
Baştanbaşa, her yer kesilir kapkara, zindan…

Bir faciadır böyle bir âlemde uyanmak…
Günden güne, hicranla bunalmış gibi, yanmak…

Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlık!
Ey Aşk! O gönüller sana mal oldular artık!

Ey vuslat! O aşıkları efsuna Rafet!
Ey tatlı ve ûlvi gece! yıllarca devam et!

Yahya Kemal Beyatlı



KAVUŞMAK

Bir uykuyu sevgiliyle beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün refahını kavuşmak sananlar,

Bu zevki, geceyi bitmez sanmakla zamanı,
Görmezler ufuklarda, şafak söktüğü anı…

Gördükleri rüya ezeli bahçedir aşka;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgârı başka.

Bülbülden o eğlencede feryat işitilmez;
Gül solmayı, mehtap, azalıp gitmeyi bilmez…

Gök kubbesi her an, bütün gözlere mavi…
Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;(eşit)

Sevdaları hülyalı havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fıskiye ahengini dinler.

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yaşarsa
Boynunda Onun kolları, koynunda O varsa,

Dalmışsa Onun saçlarının kokusuyla,
Sevmekteki sihri duyar her nefesiyle.

Yıldızları, boydan boya doğmuş gibi, varlık
Bir mucize halinde o gözlerdendir artık.

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.

İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan…
Bir sır gibidir azcık ilah olduğumuzdan.

Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?

Aşk, onları sevk ettiği günlerde, kaderden
rüzgâr gibi bir sevk alır, oldukları yerden.

Geldikleri yol, Ömrün ışıktan yoludur o!
Âlemde bir akşam ne semavi koşudur o!

Dört atlı o dünyaya, gelirken dolu dizgin,
Sevmiş iki ruh ufku görürler daha engin,

Yüzleri parıldar her an ateşin sesiyle,
gök, her tarafından, donanır meşalelerle!

Bir uykuyu sevgiliyle beraber uyuyanlar,
Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar

Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-

Bir an uyanırlarsa leziz uykularından,
Baştanbaşa, her yer kesilir kapkara, zindan…

Bir faciadır böyle bir âlemde uyanmak…
Günden güne, hicranla bunalmış gibi, yanmak…

Ey kader! Ölümden ne beterdir bu karanlık!
Ey Aşk! O gönüller sana mal oldular artık!

Ey kavuşma! aşıkları büyüle, merhamet et!
Ey tatlı ve yüce gece! Uzun yıllar devam et!

Yahya Kemal Beyatlı
Şiiri tahrif eden no name