SEVAL'CE

Sis yine çok yoğun.
Pencereden baktığımda caddenin karşı tarafını hâlâ zor görüyorum. Tuhaf bir duygu bu, sanki on adım ötesi Dünyanın sonu...

Bir dev bulutun altında ve işimin başında, hem güvende korunaktayım, hem küçülmüş, azalmışım. Bir şeyler kopup yerinden, kaybolmuş sanki sonsuzluğun içinde... Canım yanmıyor, eksildiğimin farkındayım sadece...

Günler kısaldıkça daha çabuk mu geçiyor zaman?..
Haftalar, aylar ve yıllar geçtikçe mi, anlamını yitiriyor geride kalan...
Gelecek, ne getirecek? Ne kaldı görülmedik, duyulmadık, yaşanmayan?
Bazen diyorum, "Zaman her derde derman" lafı da yalan!

Kesin olan, kayıplar çoğaldıkça acılar birikiyor, umut azalıyor...
Hayat insani yoğururken yormayı da gayet güzel beceriyor.

Tarih kitaplarıni yazanlar boşuna uğraşmışlar. İnsanoğlu kendini oyalamayı öğrenmiş, geçmişten katiyyen ders almıyor.

Öfff...

Bilmiyorum, şehri günlerden beri saran sis bulutu mu, bu düşüncelerimin sebebi... Yoksa üstüste gelen birbirinden beter felaket haberleri mi?..

Anlayamıyorum! Belki yeterince zeki değilim, bu benim suçum, benim aptallığım. Sorular üşüştü kafama, iyi kötü bir yanıt bulsam rahatlayacağım...

Dünyanın her yerinde ve her dinde en büyük günah değil mi cana kıymak?
Hak yemek, çalmak, yalan söylemek ve iftira atmak?

Öyleyse, binlerce yıldır neden bitmedi insanin insana eziyeti?

Allaha ve kitaplarına yürekten inanan, günaha girmemeye özen göstererek yaşayan gerçekten kaç kişi?

Düşmanlıklar, kinler, savaşlar, cinayetler...
Kötülüğün neden sonu yok gibi?..

Katiller, satılmış siyasetçiler, tecavüzcüler ve sadistler derken bir nazilerimiz eksikti, onlar da hortladı geri geldi...
Galiba demir alamadan, yola çıkamadan batacak bu gemi...

Allahım affet!

Ne kuşlar, böcekler, ne balıklar, ne bitkiler...
Onlar oldukları gibi kaldı, bozulmadı ama en severek yarattığın sana layık olamadı. Tersine gelişti, gördüğün gibi canavarlaştı...

İnsanlığımızdan utanıyorum, Allahım sen büyüksün affet...

Seval