“Soluk bir hazan var çekmecede kalan siyah beyaz fotoğraflarında, ama gözlerin hâlâ ıslak ıslak bakıyor”
O günlerden kalan neşeli kahkahalara benzeyince gülüşlerim susuyorum. Benzeyince gözyaşlarım, yüzüme bakıp akıttığın gözyaşlarına ağlamayı kesiyorum.
Dalgalar ortasında kalan ıssız bir adaya dönüşüyor yüreğim...
Sokaklarda yürürken adımlarım hissedince adımlarını telaşlanıyor hızlanıyorum ya da donup kalıyor hayalinin geçip gitmesini bekliyorum. Kitapçılarda okuduğun kitapları görünce koşa koşa dönüp eve sarılıyorum deftere kâğıda; Issız adamın hikâyesini yazıyorum...
Seninle koşarak çıktığımız sokak merdivenlerini tırmanırken başım dönüyor, merdivenler yürüyorlar sanki senli zamanlara. Sonra birden kalabalıklaşıyor sokak, ıssızlığım değiyor içinde binlerce haykırış olan ıssız adamlara...
Issız adam... Adanın ıssızlığında yüreği okyanus kokan...
H.Hüseyin Kemal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder