Tek Kişilik Aşk

Belki susmalıydım ama ben konuşmalıyım,anlatmalıyım herşeyi 
Çekip gitmeliydim belki de ama anlatmalıyım,bilmelisin herşeyi 
Yo yo yo pişman değilim unutmalıyım sadece ben 
Yo yo yo yanlış anladım avutmalıyım kendimi 
Bu kadar kısa değil bu tek kişilik aşk 
Bu kadar bu kadar acı 
Bu kadar kısa değil bu tek kişilik aşk 
Devamı var yalnızca, yalnızca acı 
Seni güneş sandım kendimi ay 
Tutulmalıydım tutulmalıydım 
ve seni ben seni ılık bir esinti sanmıştım 
Kapılmalıydım kapılmalıydım rüzgara 
Yo yo yo pişman değilim inanmalıydım ve sana ben 
Yo yo yo bak üzgün değilim unutmalıyım sadece
Bu kadar basit değil o bilmediğin aşk 
Bu kadar bu kadar acı 
Bu kadar kısa değil o görmediğin aşk 
Devamı var yalnızca, yalnızca acı 
Gözlerimi açıp yeniden, uyanmalıydım uyanmalıydım bu sessiz uykudan 
Kalbimi senden geri alıp koparmalıydım, kopmalıydım yapamadım 
Yo yo yo dursun istedim durdurmalıydım bu sonsuz acıyı 
Yo yo yo ölüyordum görüyordum önümde.. 
Ben denedim, denedim bitirmeyi bu tek kişilik aşk'ı 
Ben denedim, denedim denedimmm 
Bitirmeliydim, bu tek kişilik aşk'ı 
Ben denedim, denedim 
Hala bitmedi 
Bak hala acıyor, hala acıyor, hala acıyor 
Kırılan yerleri kalbimin 
hala acıyor, hala acıyor, hala acıyor 
Kırılan yerleri kalbimin

Cem Adrian

Sevgililere Sevgilerimle

Sevgililer Günü Kutlu Olsun

Var Bir Şey

Kederli ve kutu gibi 
beton arasında uzakta 
deniz kokusu 
bozkıra dalarken gözlerin 
buz tutar umutlar 
bir varmış bir yokmuş 
yol bana dost olmuş 
aklım orda var bir şey Ankara'da 
gökyüzünden yağarken hayaller 
düşe kalka
yürüyorum telaşlı 
ciddi ve suratsız 
insanlardan kaçarak 
bir varmış bir yokmuş 
yol bana dost olmuş 
aklım orda var bir şey Ankara'da 
neden? diye sorma 
böyle olsun istemedim 
kaç şehirden kaç yoldan 
soğuk ellerini özledim 
bir varmış bir yokmuş 
yol bana dost olmuş 
aklım orda var bir şey Ankara'da

Temas 

GÖRMEDİN Kİ

Yüreklere kin dolmuş 
Öfkeler dolu dolu 
Karalara bürünmüş
Gölgeler içinde
Satılmışız dünyaya 
Doğmadan gizlice 

Hayallerin içinde yaşarsın bu dünyayı 
El değmemiş sevdalar 
Kurarsın kendine 
Alır gider ömrünü 
Varmazsın hiç farkına 

Görmedin ki 
Ah dünya bizi 
Ağlarken de 
Gülerken de... 

Zaman dursa sessizce 
Unutulsak bir yerde 
Sarılmasak seninle 
Konuşmasak tüm gece 
Nefes kadar yaklaşsak 
Bir masalın içinde...

Görmedin ki 
Ah dünya bizi 
Ağlarken de 
Gülerken de... 

GRUP İSTASYON

Otuzbeş Yaş Şiiri

Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.

Cahit Sıtkı TARANCI

Fotoğraf; E. Halefoğlu

Önden Giden Atlılar

Issız sıcak çölleri
Karşı karlı dağları
Çoktan aşıp gittiler
Kayboldular uzakta
Önden giden atlılar

Ben burada kaldım böyle

İşleri aceledir
Çok uzundur yolları
Bense geride kaldım
Yetişemedim size
Önden giden atlılar

Gittiler hep gittiler
Aştılar kızgın çölü
Toprak tükendi bir gün
Denize ulaştılar

Çektiler dizginleri
Kendileri dursa da
Atlar duramadılar
Çaresiz kalıp birden
At sürdüler denize
Önden giden atlılar

Önlerinde okyanus
Kızgın bir çöl arkada
Asıl içlerindedir
Zaptedilmez bir deniz
Önden giden atlılar

Teknik değişti diye
Bıraktılar atları
Atlarsa bu kıyıda
Sanki sevgili gibi
Onları beklediler
Günlerce beklediler

Yeri yırtar ayaklar
Göğe fırlar başları
Nerden çıktı bu deniz
Bizi ayıracaklar
Önden giden atlardan

Sevgiliden daha zor
Ayrılmak bu atlardan
Buğulanmış gözlerle
Geri dönüp onları
Gemilere aldılar
Önden giden atlılar

Üç gün duramadılar
Yaptıkları gemide
Karşı kıyıda yeni
Güzel atlar buldular
Yaktılar gemileri
Önden giden atlılar

Vardılar Kurtuba’ya
İnmediler atından
Gülle karşılandılar
Ne güzel atlar bunlar
Bunca yol çiğnediler
Çiçek çiğnemediler
Önden giden atlılar

Önden giden bu atlar
Seni gördüler kalbim
Sahabe atlar bunlar
Dünyanın beklediği
Önden giden atlılar
Önden giden atlılar

OSMAN SARI

Fotoğraf; E. Halefoğlu

Aklımın Buhranları

Ha şu denizin dalgasının sesinden

Ya bu rüzgarın gökyüzünden

Girer

Firar etmiş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Düşündüğüm –o ateşböceklerinden-

Bir gecenin vakti

Ay

Gökyüzünde

Güneş olmuşken

Girer

Resim olmuş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Kızgın kumsalın üstünde

Kızmış bedenim de

Her an daha kızgınlaşırken

Yakamoz olur

Girer

Şiir olmuş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Ha şu dudaklarımın rüyası

Ya bu aklımın hülyası

Hani ‘Çekim Kanunu’ keşfedilmemişmiş

Bilmez mişim mi gibi
Ayaklarım havadayken

Hani o rüyanın günahları

Ah bu aklımın buhranları

Deniz gelir

Gider gökyüzü

Deniz gider

Gelir gökyüzü

Aşk’mış bu gelip giden

Gelip gidermiş Melankoli

Bir Melankoli’ymiş bu Aşk

Gelir gidermiş hep yeniden

Bir şiir tadında masal gibi başlamış öyle “Aşk”

Böyle ‘Bir varmış’ derken

Doğarken hani denizden

Hani annenin içinden

Annenin içi umman hani

Hani umman annen ikenken

‘Bir yokmuş’ gibi bakıyormuş o aşk ona

Gözlerinden

Okurken

Bir de yazarken bile onu düşünmekten

Girmiş

Mürekkep olmuş gözlerinin rengi

Gözlerinden

DENİZ GÖKYÜZÜ

Bir varmış

Masal Şiir başlamış

Hep, yalnız uyanıyor, çok yalnız uyuyormuş, hep… Yalnız, yalnız, yalnız, yalnız… Çok, çok, çok, çok…

Çok yalnız geçiyormuş böyle zaman, geçerken... İstiyormuşki, bir sevgiye kapılsın… Sevgi onu alsın, sevsin önce… Sevsin bi, ısınsın ilk önce... Öyle sevsin ki sevgi onu, içi titresin böyle… Sevsin ki, çok yalnızlık; yalnızlık, yalnızlık, yalnızlık; çok, çok, çok, çok uzaklaşsın kendisinden.

İlkbaharın başlarında

Hani çiçekler henüz açmamış

Çimenler yeşerirken daha

Aşk diye dilenip

Dileklenip

Dillenip dururken

Olsun

Baharın son ayında karşılaşmış

“Deniz Gökyüzü” Aşk’la

O birkaç an…

O birkaç an nasıl bir ömür ederin

Şiir masalı bu işte!

Aşk

Duyduğun An kadar Zaman

Gördüğün Zaman kadar An’dır

Kısa bir süre bakışabilmişler sadece… O kısacık zamanı, bir ömür yapansa ondan sonra yüzünde durduramadığı gülümsemesi olmuş… Yüzünde hiç durmayan gülümsemesinden…

Nasıl gülümsemesin de gülümsemeyeyim

Gözleri hem ışıl ışıl

Deniz

Hem gökyüzü

Efil efil

Diyeyim

Sonra mı? Sonra; Sokmuş aklını, aklının aklındaki aklına...

Bakarken arkasından, ayakucunda deniz boyunca

Dalgalar bir gelip

Dokunup

Sonra

Gidip ta gökyüzüne

Karışırken böyle

Öyle

Sonsuz gibi masmaviymiş heryan öyle

Böyle

Mavinin içinde beyaz bulutlar

Dalga dalga
Sessizce seslenerek

Gel peşimden

Der gibiymiş

Gözlerini kırpmaya başladığında, dalgaların köpükleri, kocaman deniz, kocaman gökyüzü, beyaz bulutlarmış…

Sonra düşünmeye başlamış… Peşinden gidecekmiş...

O Deniz Gökyüzü’nün olduğu yer

Şimdiki zaman içinde

Zaman evvel biçimde

Bir diyarmış

Öyle gelip hemen gittiğinden

An bir zaman

Zaman bir anmış

Ve karar vermiş, korkmadan ona gidecekmiş. Korkusunu yenmesi çok zor olsa da korkusuzca ona gidecek ve yeniden yine kısa bir süre için bile olsa onu görecek ve görecek ve görecek ve görecekmiş işte!

Sonra:

Aşk, görmek istemek’tir. 

Ayaklarını köpük köpük bulutlara sokup

Bütün korkular üzerine gelip

Giderken

Peşindeymiş işte

Develer tellal, pireler berber ikenmiş işte

Bir adım atmış… Gelmiş gitmiş… Bir adım daha atmış… Gelmiş gitmiş…

Aşık olmaktan korkmuyorum! Aşık olmaktan korkmaktan korkuyorum, diye düşünerek bir adım daha atmış... Utangaç cümlelerinin maviliği içinde aklı dalgalanmış… Gitmiş işte!

Aşkın denizine dalmış

Aşkın gökyüzüne dalmış

Aşk olmuş işte

Karışıyormuş şimdi o aşka…

Anlamış denizin gökyüzünün rengini aldığını

Anlamış gökyüzünün derinliğinin deniz olduğunu

Bütün korkularının yersiz olduğunu anlamış işte

Sonra;

Dünya

Hayat

Aşk

Dalmakmış işte

Şiir masal biterken…

SON

Bir varmış

Bir Aşk varmış

Hani doğup ışığın içinde

Işık karanlığın önünde öyle

Yani

Karanlığın ardında böyle 

Ha şu dudaklarımın rüyası

Ya bu aklımın hülyası

Hani ‘Çekim Kanunu’ keşfedilmemiş

Bilmez mişim

Gibi

Ayaklarım gökyüzündeyken

Hani o rüyanın günahları

Ah bu aklımın buhranları

Deniz gelir

Gider gökyüzü

Deniz gider

Gelir gökyüzü

Yücel Kavlak

Doğum Günün Kutlu Olsun

Nice doğumgünlerini sevdiklerinle bir arada sağlıklı ve mutlu geçirmen dileğiyle.
İyi ki doğdun canım ablam...

Mutlu Yıllar

Yeni yılın herkese mutluluk getirmesi dileğiyle,
Hoş Geldin Yeni Yıl
Sevgiyle Gel
Sevgiyle Kal

Kirli Yüzlü Melekler

sayende şayeban olduk İstanbul şehri
sayende sebil olduk aç kaldık sefil olduk
yıldızlar dem çekti güvercinler gibi başucumuzda
ve yaktı perişan eyledi sine-i sâd-pâremizi
saplanıp hançer misali bir hilal
sokaklar serseri biz serseri
Yüksekkaldırım’da
bir Cezayir şarkısını dile getirdi plâklar
cadde-i kebir: bütün ışıklarını yakmış bir gemidir
sinemalar neredeyse boşalacaklar

vay anam vay
sen ne dersin İstanbul
sen garip bir şair olsan söyle ne halt edersin
kimin gücü yeterse kahretsin parasızlığı
sefalet akıyor gürül gürül sokaklardan
yol üstünde bir şehvet çarşısı tıklım tıklım
yol üstünde sevda pazarlığı aşk pazarlığı
kurtulamadık gitti bu denlü kepaze hayattan
hep böyle gecelerin koynunda yaşadık
geceler serseri biz serseri
karakoldaki aynada safran gibi kirli yüzümüz
gözlerimiz hasta gözleri ellerimiz hasta elleri
kırılmış kavala dönmüşüz

sen söyle serseriler kralı İstanbul
sen söyle iki gözüm
hangi merhem çaredir şu bizim yaramıza
yel üfürdü su götürdü gençliğimizi
elimiz boşa geldi meydanlarda kaldık
meydanlar serseri biz serseri
sağımız sefalet solumuz ölüm
işte geldik gidiyoruz
kahrolasın
kahrolasın İstanbul şehri

Kaynak: Sisler Bulvarı - 1954

Attilâ İlhan

HER GÜN SENİNLE

Güzel olan
Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak
Erimek yarını olmayan zamanlarda
Durdurmak bir yerde bütün saatleri
Bütün kuralları kırıp parçalamak
Sonra varmak o yerlere
Mevsimlere dur demek
Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara
Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak
Sonra doldurmak ay ışığını kadehlere
Delicesine içmek
Ve unutabilmek her şeyi ansızın
Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin
Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak
Güzel olan
Sevmek seni Tanrılar gibi
Seninle Tanrılaşmak...

Bir gün bu akan sele dur diyeceğim, göreceksin
Ne bu şehir kalacak 
Ne bu duygusuz sürü
Bu korkunç kalabalık
Her vapur seni getirecek bana
Bütün istasyonlarda seni bekleyeceğim
Kapılar sana açılacak
Senin için söylenecek şarkılar
Şiirler senin için yazılacak
Her evde bir resmin
Her meydanda bir heykelin olacak
Ve sen kimi gün bir rüzgar gibi
Kimi gün denizler gibi, bulutlar gibi 
Kopup ötelerden, ötelerden
Yalnız bana geleceksin
Bir gün bu akan sele dur diyeceğim göreceksin.

Ben eskimeyen tek güzelliği sende gördüm
Sende buldum erişilmez hazları
Yanında sıyrıldım korkulardan, yalanlardan
Duyguların en ölmezini sende duydum
Susuzluğum dudaklarında dindi
Yalnızlığım ellerinde
Çoğu gün unuttum açlığımı
Sende doydum...

İlk defa seninle bütünlendim, anlıyor musun
Anladım yaşadığımı her nefes alışta
Seninle geçtim bütün zamanlardan
Seninle var oldum
Eridim seninle bir sonsuz çalkanışta.

Boynunda bir yer vardır, ben bilirim
Ne zaman oradan öpsem, 
Değişir gözlerinin rengi
Yanar dudakların, terler avuçların
Dökülür kapkara aydınlık gibi
Omuzlarına saçların
Gitgide artar kalbinin vuruşları
Bir musiki halinde dünyamı doldurur
Ansızın bütün sesler kesilir
Zaman durur
Bir baş dönmesi başlar o en yükseklerde
Her gün seninle yeniden var oluruz
Eriyip kaybolduğumuz yerde...

Sesini duymadığım gün
Yaşanmış değil
Açan çiçek değil
Öten kuş değil
Yüzünü görmediğim gün
İçimde yıldızlar sönük
Güneşler güneş değil
Seni sevmediğim gün
Seni anmadığım gün
Olacak iş değil...

Her günüm seninle geçsin
O güneşe en yakın
Kimsenin varamayacağı bir dağ başında
Uçsuz bucaksız uzak denizlerde
İnsan ayağı değmemiş ormanlarda
Uzaklarda, en uzaklarda
O gemilerin uğramadığı limanlarda
Işığım ol, alınyazım ol benim
Vatanım ol, evim ol
Yeter ki bir ömür boyu benim ol
Her günüm seninle geçsin...

Ümit Yaşar Oğuzcan

Eskidikçe

Güneşi karşılıyoruz mutlu çığlıklarla öperek, 
Dağı, ovayı 
Yüzyılların uykusunu 
Otu, börtü böceği, 
Bir kanat vuruşta uçan kartalı, 
Ağır akan ırmağı, 
Ağzında dünyayı taşıyan leyleği, 
Korkunç bir yalnızlık duyan karacayı. 

Yaşamak süsler eklemektir sonsuz gerçeğe 
Derin bir soluk almak gibi 
Pencereden dışarı bakmak gibi gökyüzüne, 
Bir kırlangıç uçmak gibi 
Kök salmak gibi toprağa; 
Ölümse, açılan bir eski zaman sandığı. 

Zaman diyorsun, bir çingene gibi karşıma çıkıyorsun o zaman, 
O zaman zaman kaçıyor; 
Kim tutabilir şimdiyi dünü eskiyi 
Ölümlerden ölüm beğeni 
Kırk katırı kırk satırı? 

Saçlarında güller, karanfiller, dünyanın en güzel kırları, 
Saçında gelincikler, sabah çiyi ve tarlakuşları 
Çizmeli kedi 
Yedi derya geçen şehzade 
En güzel sırma tel 
Sabahın yedisi ve ıssız göl 
Ve güneşin hiçbir şeyi 
Güvercinlerin çığlığı! 

Yüz çocuk ırmağa koşuyor 
Bin çocuk daha 
Ve yanıyor ayakları kumlarda 
Tozda ve küllerde ve saçında. 
Anılar eskidikçe, insan yaşlandıkça 
Kavağın gölgesi suya düştükçe 
Rüzgârın sesi ve sis, odaya dolar 
Ve dağlar uzakta çok uzakta 
Şimdi, şu sabah gibi güzel oldukça 
Kırıldıkça kırağı. 

Uçuşunu görmek güvercinlerin gökte 
Beni bir çocukluk anısı gibi duygulandırıyor; 
Görmüyor güneşi akşam ezanı köyde. 
Yalnız sular mı uykuya varacak dağlar kayalar mı şimdi? 
İşte çam çıraları da bitti 
Haydi sen de var uykuya: 
Çöksün üstüne gecenin karanlığı!

Ali Püsküllüoğlu