Aklımın Buhranları

Ha şu denizin dalgasının sesinden

Ya bu rüzgarın gökyüzünden

Girer

Firar etmiş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Düşündüğüm –o ateşböceklerinden-

Bir gecenin vakti

Ay

Gökyüzünde

Güneş olmuşken

Girer

Resim olmuş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Kızgın kumsalın üstünde

Kızmış bedenim de

Her an daha kızgınlaşırken

Yakamoz olur

Girer

Şiir olmuş gözlerinin rengi

Gözlerimden

Ha şu dudaklarımın rüyası

Ya bu aklımın hülyası

Hani ‘Çekim Kanunu’ keşfedilmemişmiş

Bilmez mişim mi gibi
Ayaklarım havadayken

Hani o rüyanın günahları

Ah bu aklımın buhranları

Deniz gelir

Gider gökyüzü

Deniz gider

Gelir gökyüzü

Aşk’mış bu gelip giden

Gelip gidermiş Melankoli

Bir Melankoli’ymiş bu Aşk

Gelir gidermiş hep yeniden

Bir şiir tadında masal gibi başlamış öyle “Aşk”

Böyle ‘Bir varmış’ derken

Doğarken hani denizden

Hani annenin içinden

Annenin içi umman hani

Hani umman annen ikenken

‘Bir yokmuş’ gibi bakıyormuş o aşk ona

Gözlerinden

Okurken

Bir de yazarken bile onu düşünmekten

Girmiş

Mürekkep olmuş gözlerinin rengi

Gözlerinden

DENİZ GÖKYÜZÜ

Bir varmış

Masal Şiir başlamış

Hep, yalnız uyanıyor, çok yalnız uyuyormuş, hep… Yalnız, yalnız, yalnız, yalnız… Çok, çok, çok, çok…

Çok yalnız geçiyormuş böyle zaman, geçerken... İstiyormuşki, bir sevgiye kapılsın… Sevgi onu alsın, sevsin önce… Sevsin bi, ısınsın ilk önce... Öyle sevsin ki sevgi onu, içi titresin böyle… Sevsin ki, çok yalnızlık; yalnızlık, yalnızlık, yalnızlık; çok, çok, çok, çok uzaklaşsın kendisinden.

İlkbaharın başlarında

Hani çiçekler henüz açmamış

Çimenler yeşerirken daha

Aşk diye dilenip

Dileklenip

Dillenip dururken

Olsun

Baharın son ayında karşılaşmış

“Deniz Gökyüzü” Aşk’la

O birkaç an…

O birkaç an nasıl bir ömür ederin

Şiir masalı bu işte!

Aşk

Duyduğun An kadar Zaman

Gördüğün Zaman kadar An’dır

Kısa bir süre bakışabilmişler sadece… O kısacık zamanı, bir ömür yapansa ondan sonra yüzünde durduramadığı gülümsemesi olmuş… Yüzünde hiç durmayan gülümsemesinden…

Nasıl gülümsemesin de gülümsemeyeyim

Gözleri hem ışıl ışıl

Deniz

Hem gökyüzü

Efil efil

Diyeyim

Sonra mı? Sonra; Sokmuş aklını, aklının aklındaki aklına...

Bakarken arkasından, ayakucunda deniz boyunca

Dalgalar bir gelip

Dokunup

Sonra

Gidip ta gökyüzüne

Karışırken böyle

Öyle

Sonsuz gibi masmaviymiş heryan öyle

Böyle

Mavinin içinde beyaz bulutlar

Dalga dalga
Sessizce seslenerek

Gel peşimden

Der gibiymiş

Gözlerini kırpmaya başladığında, dalgaların köpükleri, kocaman deniz, kocaman gökyüzü, beyaz bulutlarmış…

Sonra düşünmeye başlamış… Peşinden gidecekmiş...

O Deniz Gökyüzü’nün olduğu yer

Şimdiki zaman içinde

Zaman evvel biçimde

Bir diyarmış

Öyle gelip hemen gittiğinden

An bir zaman

Zaman bir anmış

Ve karar vermiş, korkmadan ona gidecekmiş. Korkusunu yenmesi çok zor olsa da korkusuzca ona gidecek ve yeniden yine kısa bir süre için bile olsa onu görecek ve görecek ve görecek ve görecekmiş işte!

Sonra:

Aşk, görmek istemek’tir. 

Ayaklarını köpük köpük bulutlara sokup

Bütün korkular üzerine gelip

Giderken

Peşindeymiş işte

Develer tellal, pireler berber ikenmiş işte

Bir adım atmış… Gelmiş gitmiş… Bir adım daha atmış… Gelmiş gitmiş…

Aşık olmaktan korkmuyorum! Aşık olmaktan korkmaktan korkuyorum, diye düşünerek bir adım daha atmış... Utangaç cümlelerinin maviliği içinde aklı dalgalanmış… Gitmiş işte!

Aşkın denizine dalmış

Aşkın gökyüzüne dalmış

Aşk olmuş işte

Karışıyormuş şimdi o aşka…

Anlamış denizin gökyüzünün rengini aldığını

Anlamış gökyüzünün derinliğinin deniz olduğunu

Bütün korkularının yersiz olduğunu anlamış işte

Sonra;

Dünya

Hayat

Aşk

Dalmakmış işte

Şiir masal biterken…

SON

Bir varmış

Bir Aşk varmış

Hani doğup ışığın içinde

Işık karanlığın önünde öyle

Yani

Karanlığın ardında böyle 

Ha şu dudaklarımın rüyası

Ya bu aklımın hülyası

Hani ‘Çekim Kanunu’ keşfedilmemiş

Bilmez mişim

Gibi

Ayaklarım gökyüzündeyken

Hani o rüyanın günahları

Ah bu aklımın buhranları

Deniz gelir

Gider gökyüzü

Deniz gider

Gelir gökyüzü

Yücel Kavlak