uzaklık avutur
ve sessizlik başlar acıtmaya
ihanet, ayrılığa borçlanmaktır
bilinmez, kimden akar en çok kan orda
her aşk bir gün, kendi katilini bulur
silah çeker biri, öteki ortak olur suça
mecalim yok yeni cinayetlere, körelmiş maharetim
bir kurbanım var ki, öldüm ölesi bende yaşar
şifrelerimi çözdüm, buydu son ustalığım
gönlüm dehlizinde beni boş yere arar
bütün yalanlarımı buruşturdu vicdanım
benden eksilen hakikat, fazlaymış artık hayata
tek mülküm kaderimdi, vedalaştım
unutulur emanette zaten, ruhum da
görgü tanıkları, posta güvercinleri, akbabalar
aşk çekişen biri var olay yerinde, belki o aklar
kundakladım gövdemi, enkazdan ibaretti o da
parola sordu birbirine dağılmış parçalarım
yüzüme sürmek için sakil gözler aradım
iyice sürttüm çehremi toprağa,
rengim atsın, aşınsın harflerim
bir parem düşman olsun kırkına
ücramla çarpıştım yetmedi
omuzbaşımla barıştım dinmedi
kapattım sesimi, ışığımı söndürdüm
yaktım, benden kalan ne varsa
küllerimi bulduğum bu kuytu köşede
bu hava kabarcığı altında
gördüm:
beni uzaklık avutmuş
sessizlik acıtmış seni...
Akif Kurtuluş
(Hayvan, Temmuz 2003)
