Bir park kanepesinde oturuyorum deniz
kıyısındaki, burnumda tütüyor
günyenisi küçük kız, bir çocuk kadar
suçsuzum onu sevmekle, bunun için
ilgileniyorum kırgın çiçeklerle.
Baktıkça resmine gül açılıyor parmak
uçlarımda, ne çok istiyorum onu.
Gün eskiten gözleri değdikçe günebakanlara,
nasıl da yakıştırıyorum günebakanları
gözlerine.
Serçelerle, evet serçelerle geçiyorum
ara sokaklardan, oyun oynuyor toz
duman içinde çocuklar, geçiyorum
içimde hüzne benzer bir duyguyla.
Şimdi şurdan koşuyorum,
kuşlar kalkıyor koştuğum taşlıklardan.
Bir aldanış mı yaşadığım yoksa?
Bilmiyorum ne kadar koşabilirim
eskimez yeşil pabuçlarla gelen aşka...
Ey serçe gölgeleriyle lekeli ara sokaklar,
nasıl da sendeliyor kalbim küçük
bir kız için, yürüyüp gidiyorum yüzümü
bir Akdeniz çiçeğine gömerek...
Sevincimi bozuk paralar gibi dağıtıyorum...
Ahmet Ada
