Ablaların en güzeline...

Seval ablama

Bir zamanlar küçük bir papatya varmış. Kocaman bir kayanın siperine sığınmış, orada yaşarmış. Çevresinde ballıbabalar, katırtırnakları, utangaç mavi mine çiçekleri açarmış. Her sabah, gün doğumunda bütün çiçekler uyanırmış. Sabah aydınlığıyla genişleyen mavi gökyüzünü izlerler, mutluluk türkülerini hep bir ağızdan söylerlermiş. Hepsi birbiriyle dost, hepsi arkadaşmış. Aradan uzun bir zaman geçmiş. Günlerden bir gün, bizim küçük papatya her zamanki gibi tan atımında uyanmış. Uyanmış uyanmasına ama eskisi gibi keyfi yerinde değilmiş. İncecik gövdesi kırılıp dökülüyormuş. “ Herhalde akşam yağan yağmur yüzünden hastalandım” diye düşünmüş. O sırada gözü yakın arkadaşı ballıbabaya ilişmiş. Zavallı ballıbaba, ıslak toprağa serilmiş yatmıyor mu?.. “Ne oldu sana kardeşim” diye seslenmiş ballıbabaya. Ballıbaba başını güçlükle papatyaya çevirmiş, gözlerinden ip gibi yaşlar süzülüyormuş. “ Bu soruyu yalnız bana sorma papatyacık. Hepimiz perişan durumdayız. Öteki arkadaşlar da benim durumumda. Akşam durmadan yağan yağmur toprağı alıp götürdü, çiçeklerin kökleri dışarıda kaldı. Hepimiz yavaş yavaş ölüyoruz.” Papatya duyduklarına inanamamış, çevresine bakınmış, bir düşte olduğunu karabasan gördüğünü sanmış. “ Peki,” demiş. " Ben neden hala ayaktayım? Neden benim köklerim sapasağlam toprakta?” Öteden mavi mine sızlanmış. “ Çünkü seni koruyan bir kaya var. Onun siperinde yaşıyorsun. Sonbahar yağmurları başladı. Bizler yağmur selinden kendimizi koruyamayız. Bundan kaçış yok. Elveda güzel yüzlü papatya” demiş. Papatya dostlarının birer birer yağmur sularıyla gidişini izlemeye dayanamamış. “ Hayır, diye isyan etmiş. Tükenişinize dayanamam. Ben gelecek yıl da burada olacaksam sizler de benimle kalmalısınız.” “Nasıl olacak bu. Olanaksız” diye ağlıyormuş küçük çan çiçeği... Papatya kolay kolay vazgeçmemiş ama. Dirençliymiş, kararlıymış. “ Sizleri bırakamam” demiş, “hepiniz tohumlarınızı bana verin. Onları gelecek yıla kadar kendiminkilerle birlikte saklayacağım.Ya birlikte tükeniriz, ya birlikte yaşarız” Sonunda arkadaşlarını ikna etmiş. Hepsinin tohumlarını bir bir toplamış. Evet, böyle bir dayanışmaya, böyle güçlü dostluklara kolay kolay rastlanmaz, yeter ki kendi küçük de olsa, kocaman yüreğiyle bir papatyanın sevgisini taşıyabilelim...
Ondan sonraki zamanını harıl harıl çalışmakla geçirmiş papatyacık. Kökleriyle sımsıkı toprağa sarılmış. Gövdesini genişletmiş. Giden arkadaşlarının tohumlarını göğsüne yapıştırmış. Kış gelmiş. Güçlü rüzgarlar önüne gelen ne varsa almış götürmüş, papatya kayanın kuytusuna saklanmış. Rüzgara, yağmura, kara karşı direnmiş, dayanmış. Soğuk, zehir gibi havada tohumlar donmasın diye onlara daha bir sıkı sarılmış. Gözleriyle durmadan güneşi aramış. Bir parça gün ışığı görse yüzünü, gövdesini güneşten yana çevirmiş. Ama o zorlu kışı geçirmek kolay değil. Toprağa öyle tutunmuş ki kökleri kalınlaşmış, soğuktan tohumları korumak için. Sonra yaprakları uzamış, güneşi izleyen yüzü büyümüş, büyümüş… Sıcak yüzlü ilkbahar geldiğinde dimdik ayakta bulmuş bizim güneş yüzlü çiçeği.


Ama artık o bir Ayçiçeğiymiş.
Yüreğindeki dostluk tohumları zedelenmeden onunla yaşıyormuş.
O günden sonra, dostluğun ölümsüz öyküsüdür ayçiçeği.
Dünyayı ve yürekleri aydınlatan güneş ise sevginin ta kendisidir.
O yüzden ayçiçeği güneşi izler durur…

Canım Ablam,
Geçenlerde bir yerde bu öyküye rastladım.
Ayçiçeklerini ne kadar sevdiğini bildiğim için,hemen sen aklıma geldin.
Öyküyü ele alarak biraz değiştirip yeniden yazdım…
Umarım beğenirsin…
Seni seviyorum…